در تاريخ هميشه مرداني وجود داشتند كه با وجود اين كه مقام و منزلتشان بسيار بلند و رفيع بوده امٌا همواره در طول تاريخ از آنها ياد نشده و يا حداقل كمتر ياد شده!يكي از اين مرداني كه با وجود اين كه جايگاهي بسيار رفيع در دنيا دارد اما همواره(لا اقلب براي ما)گمنام بوده است كسي نيست جز يكي ديگر از فرزندان آذربايجان يعني شيخ صفي الدين اورموي.
عبدالمومن بن يوسف بن فاخر صفي الدين اورموي معروف به شيخ صفي الدين اورموي دانشمند،موسيقيدان و خوشنويس برجسته،در سال 613 هجري قمري در اروميه(آذربايجان)متولد شد و در كودكي به بغداد رفت.
در بغداد او در دربار خليفه كار مي كرد و در همان جا نواختن عود را فرا گرفت و در اين حرفه قابليت وي بيش از خط (خوشنويسي)بود.
وي اولين بار اصوات موسيقي را از حالت سماعي به صورت مكتوب در آورده است.
آنچه نام صفي الدين را براي هميشه در تاريخ موسيقي زنده نگاه مي دارد دو اثر گرانقدر وي به نام "رساله شرفيه"و"الادوار" است.
البته كتاب الادوار او اخيراً به زبان تركي هم چاپ شده است!
اثر ديگري به نام "في العلوم العروض و القوافي البديع"داشته كه خوشبختانه مانند دو اثر او در موسيقي مصون از حوادث مانده است.
كتابهاي صفي الدين اورموي براي كساني كه بعد از او در موسيقي كار كرده اند حكم ماخذ و مرجع را داشته است.
صفي الدين هنگامي كه در اصفهان بوده است يك نوع عود به نام"نزهت" و نوعي سنتور به نام"مغني"نيز ساخته است .
از شاگردان او نيز مي توان به سهروردي اشاره كرد كه چند سال در خدمت او شاگردي كرده است.
گفته اند"شيخ صفي الدين اورموي" با نواختن عود در "كاظيم داشي" اورميه هلاكوخان را به آرامش و خونسردي فرا خوانده است.
شيخ صفي الدين اورموي پس از 80 سال زندگي پر بار در گذشت اما هنوز اطلاع دقيقي از محل دفن او وجود ندارد اما در بعضي منابع آمده است كه وي در گورستان سرخاب تبريز به خاك شپرده شده است.
اما در اينجا سوالي كه وجود دارد اين است كه چرا بايد فردي به اين شايستگي و بزرگي كه از افتخارات نه تناه آذربايجان و شرق بلكه افتخاري است براي جهان اينچنين از افكار ملت آذربايجان بيگانه باشد؟
